Günce : 14 Gün

Bu asfalt yolu yürümek istemeyenler dilerlerse Kumluca kavşağına kadar Finike – Kumluca arasında işleyen dolmuşlara binebilirler. Kumluca kavşağına ulaştığınızda kavşağın sağına doğru sahile doğru ilerleyen asfalt yola değil tam karşınızda dar asfalt yoldan yürümeniz gerekiyor. Bu yol sizi dümdüz bir şekilde Mavikent’e ulaştıracak. Yol üzerinde seralarla karşılaşacaksınız. Yaklaşık 5 km kadar ilerledikten sonra Mavikent’e ulaşıyorsunuz. Asfalt yol yürüyüşünden hoşlanmayan  arkadaşlar otostop veya geçen traktörleri kullanarak bu yolu kolayca atlayabilirsiniz. Ama biz Likya Yolu rehber ekibi olarak yolun parkur bilgilerini ve rehber kitabını hazırladığımızdan dolayı yürümeyi tercih ediyoruz.

Mavikent’ten sonra yol güzelleşmeye başlıyor görsel açıdan. Arada sahil yolundan toprak yollardan ilerleyerek yürüyüşüm devam ediyor. Yolun tekrar asfalt ile buluştuğu yerde karşıma ilk sponsor Likya Yolu tabelası çıkıyor. Birkaç fotoğraf çekiminden orman içinden ve sahile paralel kıvırılarak ilerleyen yol boyu devam ediyorum. Sağımda ki manzara oldukça güzel. Dalgaların karaya ulaştığı yerde ki kayalara çarparak çıkardığı sesleri dinleyerek ve fotoğraflarak Karaöz’e ulaşıyorum. Ve nihayet zaman zaman toprak yol olsa da 40 km dir devam eden asfalt yol Karaöz‘de son buluyor.

Karaöz yazlık evlerden oluşmuş küçük ama oldukça güzel bir belde, yemek yiyebileceğim bir yer ararken yıllardır Karaöz’de yaşayan Kerim Bey ile tanışıyor ayaküstü sohbet ediyoruz. Kerim Bey Likya Yolu’nun açılmasından sonra burada pansiyon işletmeye başlamış. Beni evine yemek yemeğe davet ediyor.  Birlikte evine gidiyoruz. Evinin üst katını pansiyon yapmış. Trabzon hurma ağaçlarının arasında dinlenmek ve gece geçirmek istiyorsanız. Karaöz’e geldiğinizde Gelidonya Pansiyon Kerim Bey’i bulmanız zor olmayacaktır. Kerim Bey aynı zamanda bir kolleksiyoner. Evinde sergilediği deniz kabuklularından tutunda, antika eşyalara kadar. Görünce şaşırmamak elde değil. Yemeğimi yedikten sonra 3 lt kadar su ihtiyaçlarımı tamamlayıp Kerim Bey ve ve eşi Şükran Hanıma veda edip, bugün için hazırladığım rotama sadık kalıp gün batmadan Gelidonya Feneri’nde olabilmek için yola koyuluyorum. İlk kamp yerim orası olacak.

Karaöz çıkışından itibaren yol toprak traktör yoluna dönüşüyor. Yol üzerinde Korsan Koyu var. Genelde piknikçilerin uğradığı BU koya uğruyorum. Bu koy yolunuzun sağından bir patika yol ile ayrılıyor. Koyu gezdikten sonra sonra geri dönüp tekrar toprak yola çıkıyorum. Traktör yolu ilerledikçe bozuluyor, sivri taşlar üzerinde ilerlerken Gelidonya Feneri yönünü gösteren tabelayı takip edip patika yola sapıyorum. Patika yol hafif eğimle yükselerek devam ediyor. Kıvrılarak devam eden yolda yükseldikçe deniz manzarası güzelleşiyor. Bir süre tırmanış devam ettikten sonra Gelidonya Fenerini uzaktan görüyorum. Fenere yaklaştıkça bacaklarımda ki yorgunluktan kaynaklı ağrıları hissetmeye başladım.

Fenerin diğer adı Taşlık Burnu feneri. Ülkemizin 227 mt ile en yüksek feneri aynı zamanda. Oldukça rüzğar var. Ne yazık ki fener etrafımda ki piknikçilerin bıraktığı çöpler biraz canımı sıkıyor. Biraz söylene söylene fener etrafında çöp temizliği yapıyorum bir süre. Mıntıka temizliği sonrası hedefime ulaşmanın mutluluğuyla fenerin hemen yanında ki ahşap sedire uzanıp manzarayı izleyerek dinleniyorum. Hava kararmadan fotoğraf çekimlerine başlıyorum. Bu esnada birkaç turist karşı tepeden iniyor. Ayaküstü biraz sohbet ediyoruz. Onlar Karaöz’e doğru devam ederken ben kamp kuracağım rüzgarsız bir yer bakıyorum. Fener’in hemen arkasında bir alan seçip çadırımı kuruyorum. Aslında fenerin yanında kamp kurmak için manzarası harika bir ahşap sedir var. Fakat rüzgarın şiddeti çok fazla olduğundan tercih etmiyorum.

Evlerimize giren meyvelerin çekirdeklerinin çöplere atılmasına karşı biri olarak, yıl boyunca biriktirdiğim ve yanımda taşıdığım zeytin ve meyve çekirdeklerini toprağın kabul etmesini düşünerek fener civarına serpiyorum. Her bir zeytin çekirdeği veya meyve çekirdeği toprağa ekilse belki de bir ağaç büyüyecek. Aslında bizler hergün binlerce ağacı evlerimizde daha büyümeden çöplere atıyoruz ne yazık ki. Geceyi burada yalnız geçireceğimi düşünürken İtalyan bir gezgin turist sırt çantasıyla yanıma geliyor. Biraz sohbet ediyoruz ve O da çadırını benim çadırımın yanıma kuruyor. Hava kararmasına yakın Fenerin ışığı yanmaya başlıyor. Gece fenerin ışığının dönerek önce denizi sonra ormanı aydınlatmasını izlemek farklı bir görsel heyecan oldu benim için.  Rehber web sitemiz için günün kapanış videosunu çektikten sonra yorgunluk iyice kendini belli ediyor, yemek faslından sonra çadırımda rüzgarın sesi ile uyumak güzel bir duyguydu.